verhaaltje

"Het New Yorkse kereltje was een jaar geleden net vier toen hij opeens de marathon begreep. Hij moest er van huilen.
Zijn moeder nam hem voor ‘t eerst mee naar de hoek van Bergen Street en 4th Avenue in Brooklyn, een mooie plek om de marathonlopers aan te moedigen. Ze hebben dan12 KM in de benen. De jongen was verward. De vragen borrelden naar boven. Waar beginnen ze dan? Helemaal bij de brug?! En waar eindigen ze? Helemaal in het grote park??? Hij was even stil en dacht zichtbaar, keihard na. Toen kwamen de tranen. ‘Dat is te ver, Mama. Dat is echt te ver. Dat kan niet!’

Moeder troostte en vertelde dat de lopers het zelf willen, dat ze kunnen stoppen, water drinken, een stukje wandelen. Dat ze het leuk vinden. Het jochie bleef het een verdachte zaak vinden, maar besloot om zijn moeder het voordeel van de twijfel te geven. Hij keek met grote nieuwsgierigheid naar al die lopers, urenlang.

Dit jaar wil hij extra vroeg een mooi plekje langs de route reserveren om mij en de tienduizenden anderen op volle kracht toe te juichen.

De moeder deed me het verhaal gisteren tijdens het eten. We hadden ‘t over de vraag wanneer een kind dingen opeens doorheeft; concepten kan begrijpen en gevolgen inschatten. Abstracte processen die plotseling mogelijk blijken te zijn.

Maar ik was vooral geraakt door – en moest hard lachen om – het medelijden dat de jongen eerst voelde. Voordat hij begreep dat sommige mensen graag 42 KM in volle vaart vooruit gaan, ervoer hij een lichte paniek: Nee, dit is niet normaal!

Welbeschouwd is het dat ook niet. Zaterdag liep ik mijn laatste lange loop voordat we over een dag of twaalf van start gaan. Dertig KM in een lekker tempo in de knisperfrisse oceaanlucht op de punt van Long Island. Ik liep aan het einde van de middag; iets te warm bij vertrek maar tegen zonsondergang koelde het af. Een briesje, een zonsondergang, de oceaan aan mijn zijde. Genieten, ademen, lopen, drinken en eten, denken aan ‘4 november’ en na 30 KM moe, maar nog niet op.

Dat was een goed gevoel als een soort semi-generale. Toch kon ik het ongeloof van het jongetje navoelen, een zorg die veel hobbyisten zoals ik herkennen: Dat is te ver! Maar als je na twee uur lekker in je ritme zit, de benen het goed doen, de powergel prima smaakt en de kalme ademhaling op stoom is, dan is die zorg verdwenen. Dan leef je."

We gaan er weer aan beginnen. Ik heb net m'n schema voor de komende maanden ontvangen.

Op naar NY!