Posts
Alle reacties
Voor oefensessie 11 verwijs ik graag naar http://letman.blogspot.com/2009/01/oefensessie-9.html met deze bijkomende opmerkingen:
M'n weekend is gisteren een paar uur later begonnen want ik heb op weg naar huis een accidentje gehad. Ik reed een goei 50 op de kasseien van de Havenlaan ter hoogte van de KBC hoofdzetel toen een twintigtal meter voor mij een wagen die in de andere richting in de file stond het welletjes vond. Hij besloot om plotseling rechtsomkeer te maken en draaide dus uit de file op mijn vak - hij had mij echter niet zien komen. Ik ben dadelijk op m'n remmen gaan staan maar op die kasseien met die regen, dat zie je van hier. Gewoon rechtdoor geschoven dus en dan was het ineens ff gedaan en voor ik het wist zat er ineens om m'n stuur een platte airbag. Even naar m'n oren gegrepen en dan dadelijk onder de zij-airbag doorgekropen die dus ook was afgegaan naar buiten (er flashte al gebroken leidingen en brand door m'n hoofd en die speciale geur en stof in m'n auto deed er al zeker geen goed aan). Binnensmonds vloekend om zo'n echt stom accident naar de andere wagen gegaan waar de bestuurder ook net uitstapte. Hij verontschuldigde zich dadelijk voor z'n manoeuver en maakte aanstalten om de schade op te meten. Ik had echter nog wat tijd nodig om te bekomen want ik m'n gehoor had toch wel serieuze problemen. Soit, even bekomen en dan in m'n papieren beginnen zoeken om te weten wie ik moest opbellen maar ik was zo m'n kluts kwijt dat ik niet echt iets kon terugvinden. Kantoor gebeld en om nummer gevraagd, gegevens doorgegeven en dan ook nog politie gebeld maar dat was overbodig.
Schade gaan bekijken dan: de Volvo z'n rechter voorkant was serieus geraakt en zijn wiel hing er nog een beetje aan maar dat was duidelijk een perte-totale. Mijn auto was uiteraard ook geraakt maar dat beperkte zicht tot de linker voorkant tot in het midden ongeveer: licht, bumper, radiatorrooster etc... daar moet een serieuze balk achter die bumper steken want m'n voorkant was nergens echt ingedeukt. Het feit dat een X3 wat hoger staat zal ook wel aan een en ander geholpen hebben. Daarna hebben we de papieren ingevuld, raar om te ervaren hoe simpele zaken ineens zo moeilijk gaan als je nog wat onder de indruk bent, serieus.
Wat een rotsituatie was het me daar ook: wind, regen, file (niet door ons) - echt niet leuk om te wachten. Pas om 20 voor 7 kwam de takelwagen met reservewagen er door en even later kon ik m'n weg verderzetten.
Eens thuis wel nog half verplciht naar m'n huisdokter gegaan voor controle en dat is blijkbaar steeds aangeraden: na het opengaan blijken er veel trommelvliezen te scheuren. Ik was volgens de dokter wel in orde ondanks de lichte hoofdpijn en wat last aan m'n linkeroor maar dat zal dan wel normaal zijn. Vandaag heb ik alleszins niet echt last gehad.
Van heel dichtbij een airbag gezien dus; ook nog gezien hoe die mooi eruitkomt via de voorziene zwakheden in de behuizing van je stuur. Dat scheurt echt open, neig om zien. De geur van het onstekingsmechanisme was ook wel echt speciaal en deed me denken aan die speelgoedrevolvers van vroeger waar je zo van die rode ringen met buskruit(?) in moest steken om te laten knallen.
M'n auto starten kon niet meer, da's waarschijnlijk een veiligheidsvoorziening....
Hij is nog geen jaar oud, ben eens benieuwd of dat ze daar kosten gaan aan doen. Ik vermoed van wel maar de meeste centen zullen toch gaan naar het stuur (ivm airbag) en de bekleding (zij-airbags) en de elektronica (parking distance control) denk ik.
"Het New Yorkse kereltje was een jaar geleden net vier toen hij opeens de marathon begreep. Hij moest er van huilen.
Zijn moeder nam hem voor ‘t eerst mee naar de hoek van Bergen Street en 4th Avenue in Brooklyn, een mooie plek om de marathonlopers aan te moedigen. Ze hebben dan12 KM in de benen. De jongen was verward. De vragen borrelden naar boven. Waar beginnen ze dan? Helemaal bij de brug?! En waar eindigen ze? Helemaal in het grote park??? Hij was even stil en dacht zichtbaar, keihard na. Toen kwamen de tranen. ‘Dat is te ver, Mama. Dat is echt te ver. Dat kan niet!’
Moeder troostte en vertelde dat de lopers het zelf willen, dat ze kunnen stoppen, water drinken, een stukje wandelen. Dat ze het leuk vinden. Het jochie bleef het een verdachte zaak vinden, maar besloot om zijn moeder het voordeel van de twijfel te geven. Hij keek met grote nieuwsgierigheid naar al die lopers, urenlang.
Dit jaar wil hij extra vroeg een mooi plekje langs de route reserveren om mij en de tienduizenden anderen op volle kracht toe te juichen.
De moeder deed me het verhaal gisteren tijdens het eten. We hadden ‘t over de vraag wanneer een kind dingen opeens doorheeft; concepten kan begrijpen en gevolgen inschatten. Abstracte processen die plotseling mogelijk blijken te zijn.
Maar ik was vooral geraakt door – en moest hard lachen om – het medelijden dat de jongen eerst voelde. Voordat hij begreep dat sommige mensen graag 42 KM in volle vaart vooruit gaan, ervoer hij een lichte paniek: Nee, dit is niet normaal!
Welbeschouwd is het dat ook niet. Zaterdag liep ik mijn laatste lange loop voordat we over een dag of twaalf van start gaan. Dertig KM in een lekker tempo in de knisperfrisse oceaanlucht op de punt van Long Island. Ik liep aan het einde van de middag; iets te warm bij vertrek maar tegen zonsondergang koelde het af. Een briesje, een zonsondergang, de oceaan aan mijn zijde. Genieten, ademen, lopen, drinken en eten, denken aan ‘4 november’ en na 30 KM moe, maar nog niet op.
Dat was een goed gevoel als een soort semi-generale. Toch kon ik het ongeloof van het jongetje navoelen, een zorg die veel hobbyisten zoals ik herkennen: Dat is te ver! Maar als je na twee uur lekker in je ritme zit, de benen het goed doen, de powergel prima smaakt en de kalme ademhaling op stoom is, dan is die zorg verdwenen. Dan leef je."
De tijd vliegt voorbij...
Zaterdag was met de hele dag opleiding in het PIVO zo voorbij. Zondagmiddag zijn de buren gepasseerd voor een glas champagne of twee, drie,... in de namiddag een oproep voor een ongeval met geknelden en rook ontwikkeling dat uiteindelijk gewoon een auto in de gracht bleek te zijn. 's Avonds dan nog gaan eten in Wemmel.
Vandaag was het weer een hele dag de peutertuin op project aankijken met als toetje een meeting in de namiddag die er zo over was dat ik er mottig van werd.
Daarnet nog eens naar de kazerne voor een automatische brandmelding die vals bleek te zijn en ondertussen is het alweer bedtijd want morgen is het weer werkendag.
Vrijdagavond: opgeroepen voor bijstand peloton C. U ziet het resultaat van ettelijke uren sneeuwruimen en wat bijspuiten hopelijk op onderstaande foto (ja, dat gladde stuk kwam er dankzij de brandweer).
Wegens de aanhoudende vrieskou hebben we gisterenavond de snelle hulpwagen uitgebreid onder de loep genomen. Zit daar ff veel materiaal in!
en te plaatsen. De stuks worden opgeborgen in een net niet gesloten stand.
De laatste oefensessie van vorig jaar kwam de ladderwagen aan beurt - geen oefening met water gezien de vrieskou buiten.
1/1/2009, alé vooruit.
Allemaal het beste voor het nieuwe jaar maar vergeet niet dat je zelf een bepalende factor bent hé :-)
De eerste interventie van 2009 is ook al gepasseerd, vanmorgen na amper 3 uur slaap omstreeks 6h10 opgeroepen voor een ongeval waarbij 2 auto's betrokken waren op de A12 ter hoogte van den Duvel. Gelukkig vielen er geen doden. Toegekomen toen de politie nog aan het opmeten was maar ben niet lang ter plaatse gebleven.
De vraag was niet 'of' maar 'wanneer' er iets ging gebeuren...
